Facet, stój i zakładnicy wciągnięci w zgoda miejsca, czasu również pracy. Jeśli sądzicie, że tę regułę dawno już wyczerpano, stęknijcie raz a sprawnie i lamenty miejmy zbyt sobą. Prezentowany na zjazdu w Sundance i transportowany przez Netfliksa pełnometrażowy debiut Jakuba Piątka bez taryfy ulgowej rozpycha się między klasykami "zakładniczego" kina. I domaga się więcej; jedna gatunkowa przegródka to dla "Prime Time" szczęśliwie zbyt kilka.

Dwudziestokilkuletni Sebastian potrafi ustrzelić chwilę. W noc wieńczącą rok ’99 w narzekającym na całą Polskę studiu telewizyjnym panuje chaos; gdy jedni wychodzą na taneczny parkiet, inni muszą działać. Chłopak gładko przemyka więc przed kamery, żeby z stoją w rąk oraz ochroniarzem na muszce zażądać od wydawczyni występu na żywo. W ruchu kilku godzin biforkowy rozgardiasz zamieni się w pole psychologicznej walki. Wartością jest kontrola oraz podporządkowanie, a że dodatkowo cudze życie. Terrorystę, dwoje zakładników oraz pozostałych negocjatorów połączy udział w spektaklu nawarstwiających się wad oraz słabości. A spektakl to wyjątkowy.

Bartosz Bielenia daje występ migoczący od emocji. On istnieje aktorskim kuglarzem, i ja jego marionetką: kibicuję jego części, jednak nawet jej nie lubię; współczuję jej, jednak tak mało o niej rozumiem; boję się o nią, jednakże jej przyczyny stanowią dla mnie tajemnicą. Gwiazda "Bożego ciała" jako nowy w zeszłych latach przybyły ze społecznego marginesu buntownik niepokoi recenzentów niczym "zawarte w klatce zwierzę". Dzikość Bielenia potrafi jednak połączyć z magnetyzmem kota ze "Shreka". Co w ostatnim wszystkim zaskakuje najbardziej, to równoczesna umiejętność przekonania nas, że Sebastian jest zwyklakiem, przy którego przeszlibyśmy obojętnie.

Drugi plan godnie Bieleni wtóruje. Podczas gdy cicha kreacja ochroniarza w przygotowaniu Andrzeja Kłaka niespodziewanie stosuje do fabuły bromance’owe skojarzenia, w profesjonalnej prezenterce realizowanej przez Magdalenę Popławską panika walczy z dumą i poznaniem. Z zmiany Monika Frajczyk i Cezary Kosiński jako negocjatorzy drgnieniem rąk lub wstrzymaniem oddechu mówią o swoich bohaterach wystarczająco, by dialog okazał się zbędny.

Scenopisarski duet Jakub Piątek-Łukasz Czapski świadomie bazuje na psychologii niedomówień. Pod koniec milenium – nieważne jak liczonego – coś wisi w powietrzu, działaj nie bardzo wiadomo co. Z jakiejś strony transformacyjna szczęśliwość upada, przychodzi rozczarowanie, a wraz z nim gniew. Owe społeczne nastroje umieszczają w filmie obficie wyszperane telewizyjne archiwalia. Przez ekrany przewijają się protestujące grupy zawodowe, na trasach słychać okrzyki "Konstytucja!", "Raz sierpem, raz młotem…", Korwin krzyczy, Kwaśniewski składa noworoczne życzenia, gdzie indziej władzę przejmuje zaś Putin. Spojrzenie w przyszłość niby daje nadzieję na drugi początek, lecz wywołuje równie wiele obaw. Pluskwa milenijna to najmłodsza z nich. Gdy młodzi nie spotykają w terenie perspektyw, a różnice są jeszcze dużo charakterystyczne, samochodowa loteria audiotele brzmi jak gorzki żart. Takiej optyce najdalej to do nostalgii – w "Prime Time" świat sprzed smartfonozy ujawnia zresztą zaskakująco wiele analogii do współczesności. Sebastian jest wyłącznie jednym z pominiętych, którzy w żyjącej desperacji próbują jakimś rodzajem dotrzeć do sądu. Nawet gdy w poszukiwaniach bezpośredniego źródła jego gniewu twórcy są się z nami w kotka i myszkę, konstrukcja ludzkiej tykającej bomby jest nam znacznie dużo znana. Darmowe filmy Online

By nie odnieśli mylnego wrażenia! Publicystyczne tony służą najpierw również przede każdym gatunkowemu widowisku. Bomba tyka, napięcie rośnie, a odliczanie do przodu Następnego Roku wyznacza staranną konstrukcję narracji. W zamkniętej lokacji studia TV każdy przedmiot i metr kwadratowy może okazać się katalizatorem akcji albo kluczowym ogranicznikiem percepcji bohaterów. Piątek prowadzi na naszą właściwość ograniczenia: przekonuje się świetnym wyczuciem przestrzeni i poczuciem rytmu, jest oszczędny w materiałach oraz nie komplikuje tego, czego komplikować nie wypada. Zna miarę gatunku, w ramach jakiego się porusza. Widać, że zjadł zęby na "Pieskich popołudniach", "Sieci" czy "Planie doskonałym", razem nie istnieje ostatnim klasykom niewolniczo poddany. Jego – luźno inspirowana serią prawdziwych najść na przygotowania telewizyjne – filmowa fabryka emocji miewa komediowe momenty, bywa thrillerem, mockumentem i psychodramą, wreszcie niejednoznacznym przykładem na fakt mediów, w jakim najczarniejszą grozę wzbudza coś radykalnie nowego. Choć reżyser wspomina o końcu lat 90., nie gubi kontaktu z Naszą AD 2021. Wie i, że czasem tak jest wcisnąć hamulec oraz zapomnieć nas z pięknym znakiem zapytania.

Choć kwestią sporną jest, czy ludzkość zarabia na swobodny ratunek, kino hollywoodzkie pozostaje niewzruszone. Zazwyczaj psim swędem udaje się zażegnać katastrofę, a gdy nie, to na zgliszczach cywilizacji, mimo wszystko, kiełkują dobro, zasada oraz coś. Dlatego, oglądając "Emocję i potwory", zacząłem się zastanawiać, czy by na pewno Ziemia po globalnej mutacji, wywołanej chemicznym opadem z rakiet mających ocalić ludzkość, toż takie złe miejsce? Natura bowiem, gdy po sterydowym zastrzyku, zyskała dość sił, aby nareszcie upomnieć się o własne. Zimnokrwiste przejęły powierzchnię planety, spychając pracowników do jaskiń i nor, zieleń oplotła porzucone auta również samo kamienice. Zapanowały klimat również cisza. Darmowe Filmy

Nie istnieję jeden, czy umyślnie reżyser Michael Matthews pokazuje człowieka jako pasożyta na tymże układzie; huby nieprzystającej do dalekiego nowego sposobu; do dobrej równowagi. Nie oceniam. Bowiem nie jesteśmy jednak do podejmowania z ekranizacją odezwy do ludu świata wygłoszonej przez antynatalistycznego brata bliźniaka Davida Attenborougha, ale z awanturniczą historią i postapokaliptycznym kinem drogi przeznaczonym dla publiczności z lat pięciu, do stu pięciu.

Możliwy jest jeden fakt rozwiązania również motywacja głównego bohatera, pogubionego Joela. Chłopak nawet po upadku ludzkości pracuje przy biurku oraz nie wyściubia nosa z bunkra, bo przy spotkaniach z mutantami nieruchomieje, stojąc się oraz lekkim celem, ergo – narażając towarzyszy. Tyle że nawet pod ziemią każdy kogoś tworzy oraz mężczyzna jest prawdziwym singlem na kwadracie. Stąd, żeby nie poznać swojego życia samotnie (i, zapewne, nie zostać przygniecionym przez seksualną frustrację), musi przezwyciężyć lęk oraz zdobyć na zewnątrz z celem odnalezienia ukochanej sprzed lat. Stosuje ich wakacyjna emocja oraz pocałunek na tylnym siedzeniu osobówki. Dzieli – kawał drogi. Luba pozostaje na obszarze innej koloni, a nikt inny nie ma zamiaru się narażać dla romantycznego uniesienia, stąd młody zarzuca plecak na ramię i wychodzi w odległość samotnie.

Aż do finału ilustrującego starą prawdę, że dużymi potworami są ludzie, natomiast nie, no cóż, potwory, film jest kroniką dość powtarzalnych zmagań bohatera z ogromnymi robalami i płazami. Niby już sam stopień nie pozwalał mieć na nic dziwnego, lecz fabularnych urozmaiceń tu niewiele. Nawet przypadkowe spotkania – to z psem, który lubi przybyć niczym Han Solo i zachować pozycję w współczesnej chwili, toż z ekscentrykami od survivalu przypominającymi jako szybko duet Hit Girl i Big Daddy – przypominają tu leniwe odhaczanie gatunkowych punktów kontrolnych. Ciężko było mi odepchnąć z siebie uczucie, że sprzyjają one nie tyle charakterologicznemu rozwojowi Joela, co zrobieniu gracza (przepraszam – bohatera) na następne starcie.

Gdyby nie było – choć nić przewleczona przez fabularne koraliki jest marnej jakości, same pojedynki są oryginalne i fajnie się wygląda na ostatnie zjawiska z komputera, trwając w głowę, jak ostatnim jednocześnie neurotyczny amant sobie poradzi. Szkoda jednak, że w historie o dojrzewaniu praktycznie do samego końca Joel istnieje tymże samym facetem, którego wytrzymali nawet nie tyle na wstępie filmu, co dzięki osadzonej siedem lat wcześniej retrospekcji. Joel to licealista uwięziony w gronie dwudziestoparolatka, którego trudy postapokaliptycznego żywota nauczyły jedynie tego, że świetnie byłoby być dziewczynę. Szybki kurs dorosłości przejdzie dopiero, gdy odnajdzie Aimee również odkryje, że ona były już stawała się kobietą. U Joela proces obecny stanowi niewiele klarowny, i on sam nie dość zdecydowany. Najbliżej sensownej refleksji na element bycia, skomplikowanych emocji i stanu świata będzie, szukając w realne oczy ogromnego kraba.

A ponieważ przy krabie jesteśmy, proekologiczna wymowa filmu mogła stanowić tutaj asem w rękawie scenarzystów oraz naprawdę dużym, fabularnym elementem. Niestety ostatnim całkowicie – zalecana jest stosunkowo nieśmiało oraz sprzedaje się skutkiem ubocznym tekstu. Twórcy "Miłości i potworów", choć grają niezłymi kartami, boją się zaryzykować i podnieść stawkę. Nic dziwnego, że zadowoleni z wyłożonej na stół pary dziesiątek, zgarniają niewielką pulę.