the dilemma of desire recenzja

Powiedzieć, że "Rozterki pożądania" opowiadają o łechtaczce, to nic nie powiedzieć. Choć centrum dokumentu zajmuje narząd płciowy, którego marki nie wolno publicznie wymawiać, to oprócz ekstraktu z tak poprowadzonej lekcji biologii dostajemy polifoniczny artykuł o narzędziu zdobywania władzy, stymulatorze wyobraźni, znaku czasów, papierku lakmusowym ludzkiej obyczajowości oraz źródle przyjemności, osobie oraz szybkości. Po seansie aż dziw bierze, że właśnie rzadko mamy nadzieję odpalić tę informacyjną bombę. Właśnie głód rozmowy o łechtaczce i przyległościach jest podstawową motywacją odpowiadającej za wszelkie przedsięwzięcie Marii Finitzo.

Podobny głód doskwiera jej bohaterkom. Poznajemy biolożkę badającą wpływ płci na zaburzenia neurologiczne, projektantkę ekskluzywnych gadżetów erotycznych dla kobiet, kulturoznawczynię zwracającą się historią wstydu oraz radości seksualnej, artystkę wizualną występującą na gruncie kobiecą rozkosz. Ich długie zatrudnienie w obalanie stereotypów na punkt własnego mięsa oraz chcenia przeplatają historie kilku dziewczyn: feministki-striptizerki z katolickiej rodziny, dochodzącej swoje ciało poetki, pakistańskiej muzułmanki po rozwodzie czy stand-uperki na co dzień przebiegającej w zawodu zdominowanym przez facetów. Doświadczenie vs dojrzewanie; bycie na własnych warunkach vs wypracowywanie samoświadomości – to zdjęcia proste, lekkie i właśnie wkomponowane w informacyjną tkankę filmu. Mikroskala służy amerykańskiej (lecz skontaktujmy się, nie tylko amerykańskiej) skali makro, a brak pruderii, narracyjny luz oraz szacunek oraz empatia dla bohaterek wyświetlają się pogodzić ze społecznym zaangażowaniem reżyserki.

Fascynujący stanowi tenże melanż krwi i klas, umiejętności i wyznań, zawodów i zaangażowań. Jeżeli zależeli jednak psioczyć na politykę tożsamości tudzież polityczną poprawność reżyserki, kolejne bohaterki zaraz zbiją was z tropu. Żadnej spośród nich nie sposób bowiem odmówić umiejętności samostanowienia i samorealizacji. Żadna nie domaga się współczucia. Każda odpowiada za siebie, lecz wszystkie mówią jednym głosem. Owa różnorodność ma powód, bo unaocznia to, co wspólne, pokazując, że osobą można żyć na dużo sposobów.

Ustami oraz przykładem swoich bohaterek Finitzo pokrótce ukazuje relacje między mięsem oraz kontrolą, to, jak metoda i nauka wpływają na seksualność również na język, jakim o niej znaczymy, oraz to, jak wiele mitów oraz kłamstw na punkt kobiet konserwuje debata wspólna (z mediami na czele). Wielu tego. Może zatem wynika intensywność walki bohaterek nie tylko o prawdę, ale najpierw, po prostu, o możliwość zabrania głosu. Z wieków łechtaczkowe tabu – zacząwszy od podręczników anatomii, przez szkolną edukację (lub jej wada), przebywając na środowiskach społecznościowych – podkłada nogę kobietom. Skoro przy nogach jesteśmy: wiedzieliście, że pracownik postawił stopę na Księżycu trzy dekady przed wyodrębnieniem anatomii całej łechtaczki?

Gdy dają o sobie znać podobne paradoksy i kurioza, wtedy oddziaływanie "Rozterek pożądania" jest najcięższe. Najsłabsze, jak do łańcuszka kontekstów wnika chaos: niektórych poruszonych problemów ze świecą ponownie szukać, o pewnych bohaterkach się zapomina. Na brzegu pojawia się Donald Trump, figura męskiej drapieżności i powód do wykrzyczenia gniewu solidarności. Wtedy (ale dopiero wtedy) film trąci motywacyjnym banałem. Dyskutować te można nad brakiem konfrontacji z tradycyjnym przeciwnikiem czy męską przyjemnością.

Nieco naddatkowa całość pośrednio mówi a o aktualnym, jak dużo jako społeczeństwa (amerykańskie, polskie) też nie obgadaliśmy a ile pracy jeszcze przed nami. W terenu, gdzie edukacja seksualna wywołuje zgorszenie, próbujące wypełnić błąd w klasie oraz wiedzy "Rozterki pożądania" mogą być cudownie wyzwalające właściwości. Dla różnych tekst będzie realizował trochę jak kropla – drążąca skałę w obrotu festiwalowym, lecz daleka od mainstreamu rozmów o kobiecej przyjemności. Tak czy inaczej, penisokracji dziękujemy, nadszedł czas łechtaczek. https://filmyzlektorem.pl/